Toen ik een jaar of acht was zag ik bij een neefje een bord met mooie houten stukken en dat had dat zo’n aantrekkingskracht dat ik dat spelletje ook wilde leren. Niet lang daarna kregen mijn broer en ik een schaakbord met stukken en ook een boekje met de spelregels.
Tegen mijn broer de nodige potjes gespeeld, maar omdat we beiden geen idee hadden dat er schaakopeningen bestonden was het meer een kwestie van random zetten doen dan ‘echt’ schaken. Het boekje gaf nog wel als tip dat de meeste partijen begonnen met het twee velden vooruit schuiven van de pion voor de koning, en dat is de openingszet die ik nu ook nog het meeste speel.
Iets van een jaar later mocht ik meedoen aan een jeugdschaaktoernooi. Op de één of andere manier won ik alle partijen op eentje na, en werd daardoor kampioen. Van de winspartijen weet ik niets meer, maar de verliespartij was een herdersmatje dat ik nooit meer zal vergeten. Uiteindelijk wist de herdersmat-speler nog derde te worden, dus het schaakniveau van de aanwezige schakers zal niet bijzonder hoog zijn geweest.
Op de middelbare school heb ik mijn pionnen, toren en koningsdiploma gehaald en begon ik te schaken bij Denk en Zet in Hattem. Voor mijn studie kwam ik terecht in Leeuwarden en heb ik door veel te schaken een rating van rond de 2000 gehaald, en daar ben ik met wat ups en downs globaal blijven steken. Ik ben in Leeuwarden begonnen bij Philidor en op een gegeven moment overgestapt naar De Burght, dat overging in de Schaak Combinatie Leeuwarden.
De belangrijkste reden voor de overstap was dat het schaken voor mij op dat moment meer ging om ontspanning in plaats van het zo hoog mogelijk presteren en jezelf te verbeteren op schaakgebied. Nu bijna 25 jaar later is dit denk ik nog steeds een groot verschil is tussen een club als Philidor en ‘onze’ club. Een leuke club krijg je niet door zo hoog mogelijk te spelen, maar door schaakplezier te geven aan elk lid, ongeacht het niveau.
De afgelopen 25 jaar ben ik wel actief als clubschaker maar weinig als toernooischaker. Ik heb wel eens meegedaan aan de beroemde schaaknachten in Veenwouden, de eerste kersttoernooien in Groningen, het Waling Dijkstra toernooi en de weekendtoernooien in Zwolle, maar daar is het wel bij gebleven. De motivatie om een aantal dagen alleen maar bezig te zijn met schaken heb ik nooit echt gehad. Ondanks dat ben ik nog wel ooit van plan om ooit een paar toernooien in het buitenland te spelen, maar dan op zo’n manier dat het schaken dan meer bijzaak dan hoofdzaak is.
Tussen 2005 en 2010 mocht ik mee naar een aantal dam en schaaktoernooien als een soort van assistent-journalist/fotograaf. Naast bijvoorbeeld het EK dammen in Bovec (Slovenie), mocht ik ook een paar dagen aanwezig zijn bij het wereldkampioenschap schaken in Mexico in 2007, wat natuurlijk een unieke kans was. De meeste spelers die overigens toen meespeelden, zijn nu nog steeds op een hoog niveau actief.
Het online schaakgebeuren probeer ik zo nu en dan weer op te pakken, maar echt leuk vind ik het niet. Mijns inziens is het online schaken met de pre-moves ook helemaal geen schaken. Vroeger kreeg je een tik op de vingers als je je zet al deed terwijl de tegenstander zijn zet nog niet had voltooid, nu worden veel snelschaakpartijen beslist door onzinnig klikken op een schaakbord. Na zo’n partij heb ik dan weer genoeg irritatie gehad om een paar weken niet te spelen.
Voor de toekomst hoop ik nog veel jaren intern en extern te spelen voor de Schaak Combinatie Leeuwarden. De interne competitie wordt elk jaar breder maar ook sterker, dus wie weet komt er na negen keer William en Wietse, nu een nieuwe kampioen die het volgende decennium mag proberen vol te maken.
Ik zou graag een vervolg interview willen zien met schaakgenieter Paul Cladder.
