Ik ben Peter Leus, 63 jaar oud. Ik ben opgegroeid in Hengelo en op mijn 19e in Leeuwarden terechtgekomen. Sinds m’n 24e leef ik samen met Elske, we hebben een dochter (Marin, 34) en een zoon (Tim, 31) en 2 kleinzonen (Birk, bijna 3 en Ceder, bijna 1)
Je kunt me hoogstwaarschijnlijk nog zo’n kleine 4 jaar af en toe werkzaam als kok in Mexicaans restaurant Yucatan aantreffen (het afbouwen is al enige tijd bezig). Verder zou je me ook zomaar ergens struinend in een mooi natuurgebied in Nederland, of hikend op een panoramisch bergpaadje in de Pyreneeën tegen het lijf kunnen lopen.
Schaken leerde ik van een ouder vriendje rond m’n 11e en de eerste finesses van het spel van Oom Jan. Wat later, op de Middelbare school in Hengelo, zag ik ouderejaars in pauzes gebogen over een mini magnetisch bord, geconcentreerd op zoek naar juiste voortzettingen. En ze schaterden om valletjes en dikke blunders. Dat wilde ik ook! en ik sloot me bij deze ongeorganiseerde schoolschakers aan. Maar later werd hartenjagen om dubbeltjes en kwartjes interessanter en hilarischer. Het schaken raakte op de achtergrond.
Eenmaal in Leeuwarden en na een niet erg geslaagd Agogisch jaar brak de tijd van het kroegschaak aan. Café “de Blauwe Druif” aan het Auckamastraatje werd mijn tweede huiskamer en vaak schaakte ik voor het daar druk begon te worden aan de bar met kroegbaas Ybele.
Al snel werd er op maandagavond een competitie opgezet, waar bv ook oud SCL lid Abe Willemsma aan mee deed. Een andere deelnemer vertelde over een ‘echte’ club, weliswaar met een wat lachwekkende naam, ‘SC Knudde’, maar hij was enthousiast genoeg om mijn interesse te wekken en vanaf 1983 volgde het lidmaatschap van deze gezellige buitenbeentjesclub. De laatste jaren was ik daar competitieleider. Die functie gaf ik graag over aan Peter Brouwer toen er eenmaal besloten werd tot een fusie met ‘de Burght’ in 2014.
Nu dus alweer bijna 10 jaar aan het schaken bij SCL, maar daarnaast houden we ook al sinds de Knuddetijd met een klein, wisselend groepje leden, schaakavondjes tot in de kleine uurtjes bij iemand thuis. Naast 10 minuten partijtjes nemen we de toestand in de wereld alsmede de kwaliteit van de beschikbare whisky’s door. Elk jaar kijken we ook een dagje bij ‘Tata’ om de grote meneren en mevrouwen aan het werk te zien.
Schaken en het wereldje er omheen heeft me veel gebracht: vermaak, gezelligheid, vriendschap, (niet altijd het juiste) inzicht en af en toe een gebroken nacht. Om op de vraag van Wietse terug te komen: ik denk dat er zeker wel overeenkomsten tussen koken en schaken te vinden zijn.
Beide begin je liefst met gedegen basiskennis, en het is handig om te weten hoe je een beetje kunt combineren. Een offer kun je zien als een spannend ingrediënt of smaaksensatie. Een blunder is aandachtverslapping en dus te vergelijken met aanbranden of kapot koken. Het gevoel bij mat zetten is te vergelijken met complimenten over een maaltijd ontvangen.
Zo zullen er nog veel meer overeenkomsten zijn, om over verschillen maar te zwijgen, maar het wordt tijd voor een volgend verhaal.
Graag zou ik van relatief nieuw lid Suzanne Rodrigues iets willen horen. Iets over haar achtergrond, wat haar zoal bezighoudt en wat schaken voor haar betekent.
